Wędkarstwo castingowe

Wędkarstwo castingowe jest coraz bardziej popularne, choć w Polsce nie podbiło jeszcze serc wędkarzy. Jeżeli lubisz nowe doświadczenia, a nie próbowałeś castingu – sprawdź jak stawiać pierwsze kroki w tej metodzie.

Jak to zwykle bywa, głosy są podzielone. Generalnie chyba większość kolegów i koleżanek po kiju zgodzi się, że ciężkimi przynętami lepiej łowi się castingiem, a lekkimi, tradycyjnie. Wędka castingowa daje lepsze „czucie” przynęty i „lekkość” łowienia. Ręka przy ciężkich przynętach mniej się męczy. Poza tym kołowrotek castingowy jest masywniejszy od tradycyjnego w tej samej klasie.

Z kolei, jeżeli chodzi o małe przynęty, to łatwiej nimi zarzucać tradycyjnym zestawem. Casting do lekkich przynęt jest też bardziej kosztowny, bo wymaga dobrego i drogiego multiplikatora. Mimo tego obiema metodami można łowić zarówno ultralekkimi, jak i najcięższymi przynętami. Ostatecznie to osobiste preferencje decydują, co wędkarz weźmie nad wodę.

Najlepiej byłoby pojechać na ryby z kimś, kto od dłuższego czasu łowi castingiem i pożyczyć od niego wędkę do nauki. To pozwoli ocenić, czy metoda castingowa odpowiada konkretnie tobie.

Gdy już zdecydujesz się na zakup sprzętu, to zwykle proponuje się wybrać wędkę o średniej mocy, powiedzmy do 30-40 g c.w. Taka wędka spokojnie obsłuży typową wielkość przynęt na polskie szczupaki, a przy tym będzie dość wszechstronna. Zwykle poleca się jako uniwersalną długość wędki 2,0-2,4 m.

 

O ile pierwsza wędka może być tańsza, to kołowrotek lepiej wybrać ze średniej półki lub wysokiej, choćby używany. Z tanimi mogą być spore problemy, zwłaszcza w okresie nauki zarzucania.

Bardzo ważnym elementem zestawu jest też plecionka (nie stosuje się żyłki). Powinna być okrągła w przekroju, by lepiej nawijała się na szpulę i ułatwiała zarzucanie. Przy zakupie warto zapytać innych, czego używają. Nie zawsze wysoka cena będzie oznaczała wysoką jakość.

Na początek lepiej unikać przynęt bardzo dużych i bardzo małych, a za to skupić się na średnich, powiedzmy 15-40 g. Takimi przynętami najłatwiej będzie nauczyć się poprawnego zarzucania i zminimalizuje ryzyko splątań (brody). Wcale nie muszą to być jerki czy średniej wielkości gumy wędkarskie. Równie dobrze można łowić na woblery, wahadłówki, większe obrotówki itd.

Ten etap może być bardzo przyjemny lub bardzo frustrujący. Zależy to od Twojej postawy. Jeżeli będziesz cierpliwie i stopniowo opanowywał technikę, oszczędzisz sobie nerwów i wymiany splątanej plecionki. Na początku powinno się oddawać lekkie, płynne rzuty. Chodzi o to, by wyczuć, jak dokręcić hamulec w multiplikatorze i nauczyć się stopować szpulę przed wpadnięciem przynęty do wody. Więcej o obsłudze multiplikatora przeczytasz w innym naszym artykule.

Gdy to opanujesz, będziesz stopniowo próbował rzucać coraz dalej. Nawet mimo tej ostrożności, może zdarzyć się, że na szpuli pleciona splącze się w brodę. To zdarza się nawet najlepszym. Broda powstaje, gdy podczas rzutu szpula rozpędza się i zaczyna kręcić szybciej, niż odwijająca się z niej plecionka. Właśnie temu zapobiega ustawienie hamulca i płynny wymach wędką, o czym wspomniałem przed chwilą.